Osobni ludzie.

   Znów będą pytali, znów będę się uśmiechała odpowiadając. Znów powtórzy się ten sam wiosenny rytuał. Pozbędę się włosów na głowie do zera i założę czapkę, tunikę i jak uwielbiam o bieliźnie czasem zapomnę. Pomyślałam ,że może z tego zrobić jakiś symbol wszak to nie było by źle odebrane ale symboli wokół tak wiele i co dnia kolejne dokładamy, że robi się już zagracona komórka z tego w tej w której trzyma się nieużywane sprzęty. Nieużywane zasady. Nieużywane normy. Nieużywane prawa. Nie oskarżaj fałszywie… bywało, że zastanawiałam się ,jak to było możliwe, by z taką łatwością można skazać człowieka na śmierć i to śmierć tak okrutnych mękach i przychodzi mi na myśl, że jest jedyny sposób by tego uniknąć a jest to sposób ukrzyżowanego . By tłum podzielić na osobnych ludzi. Osobni ludzie, samotni ludzie już tylko milczą, już tylko patrzą w siebie i szukają. Osobni ludzie może nawet dadzą radę w sobie odnaleźć. Osobni ludzie , nie rzucają kamieniem, nie krzyczą, nie biją rózgami. Osobni ludzie, są piękni bo sami…  Osobni ludzie. Z zazdrością na nich patrzę jak powolutku, spokojnie, układając w głowach , „niegodziwości” idą by się przyznać, by przyznać do błędu, do porażki, do przegranej, może  tylko z naiwności. Osobni ludzie , powolutku, bez pośpiechu, podchodzą , klękają a po chwili, chociaż nadal o kulach , to jednak wzlatują białym gołębiem w niebo. Może na chwilę, może na moment, może na mgnienie ale tego lotu się nie zapomina i ja ten lot pamiętam i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś , jak oni, ja sama, osobna , wyjątkowa jak oni ,polecę.