Panna prawda.

…poszłam usiąść na kamieniu, przy kiepsko pachnącym śmietniku by złapać ostrość obrazu nieczytelnego momentami. Skrzynki już nie ma ale jest kamień. Dość duży by było można mieć nadzieję ,że jutro będzie . Ważne jest miejsce bo potrafi nam wmówić(my sobie wmówić w takim miejscu potrafimy) ,że w nim właśnie może zdarzyć się to czego oczekujemy. Usiadłam na naprzeciw w fotelu, który mu ktoś przyniósł, usiadł oszust, kłamca. Takie mam o nim zdanie po tym jak patrzyłam co mówi. Patrzyłam i on patrzył na mnie. Miejsce nietypowe na patrzenie. Miejsce nierealne przecież .Słuchałam , kim jest bo tak uwiarygadniał kłamstwa jakimi się posługiwał. Całkiem nieźle brzmiała opowieść i niosła ze sobą niemal obowiązek wiary w prawdomówność owego oszusta jak gdyby całe życie stworzył, wykreował by kłamstwo nim uwiarygodnić. Rodzina, dom, dzieci, pies, auto. Czysto, schludnie, bez przepychu. Zasady, normy, do niczego czepić się nie można i zapytał, wydawało się na koniec- a kim pani jest?... nie pamięta pan ?. Na prawdę  pan nie pamięta ?. Jestem prostytutką , której dał pan nawet sowity napiwek by nie pamiętała kto, kiedy, jak. – proszę się nie bać, nie wydam pana. Gdzie jeśli nie na dnie, mają obowiązywać zasady. Gdzie jak nie na dnie ma być twarda mocna podłoga na której można prawdziwie stanąć i postawić schody do góry. Gdzie jak nie na dnie, można spotkać…. Pannę prawdę.