Jesteśmy kobietami.

Wpadam w popłoch gdy kogoś do siebie zapraszam. Nie umiem  z oczekiwaniem sobie poradzić. Wszystko jest , wszystkie błyskotki, na swoim miejscu i odkurzone ale to zasługa gosposi. Pani gosposi a moja zasługa w przygotowaniu wizyty okazuje się być tak mała ,że strach, zajmuje wolną przestrzeń i rozpycha się z każdą chwilą bardziej. Pobiegłam zrobić kawę, herbatę może, wodę po temu zagotować a ona jak zaklęta, zagotować się nie chce. Coś jest nie tak coś przeciw mnie coś zdecydowanie rozlicza moją aktywność, budzi poczucie winy. Przyglądam się. Nie włączoną kuchenką nie zagotuję wody. Czas ucieka, jestem kłębkiem wątpliwości, kłębkiem przerażenia. Wszystko jest na swoim miejscu. Czas jest odpowiedni. Pogoda doskonała. Psy zamknięte w boksie. Brama …czy działa brama wjazdowa ?...Sprawdzam. Działa brama wjazdowa i otwiera swe wrota gdy włączyć przycisk. Nagle dzwonek. Auta nie ma, więc skąd dzwonek ale pytam i dostaje odpowiedź- siostra Nasturcja z zakonu…. Nim zemdlałam zdążyłam jeszcze wcisnąć wspomniany guzik uruchamiający bramę i siostra weszła. Otwierając oczy zobaczyłam anioła więc już bez obaw zaczęłam się wchodzić w sen – czy już wszystko w porządku ? Czy coś podać ?- Udało mi się pozbierać z omdlenia. Wstałam . Podałam kawę. Zorientowałam się w miejscu i czasie. Kobieta naprzeciw mnie z ogromnymi skrzydłami była moim gościem i wcale mi się to nie śni i jest prawdą.- Zakochałam się w siostrze. Zadurzyłam, mówiąc uczciwie ale poczułam wielką potrzebę by to zadurzenie przerodziło się w miłość z tym ,że nagle sobie uświadomiłam, że nic przecież nie jest tak proste, nic nie jest tak łatwe i nic nie jest tak oczywiste a przede wszystkim nikt , kochany nie może być zniewalany a więc narzucanie siostrze mojego pragnienia i zmuszanie w jakikolwiek sposób do jemu podporządkowania ,przez siostrę, jest nieuczciwe. Uśmiechała się , uśmiechała się w taki sposób ,że przestałam mówić. Słowa ją tylko rozbawiły jak i mnie gdy sobie ich wartość uświadomiłam. Gdy dotarło do mnie ich oczywiste, przesłanie a nie gdy władało mną słów wypowiadanie.- Wiem ,że zaprosiła mnie pani, by mnie uwieść. Wiem ,że ma pani w stosunku do mnie zamiary jakich mieć pani nie powinna, zważywszy na fakt ,że jestem poślubioną. Wiem ,że ma pani świadomość, komu jestem poślubiona a mimo to pani odważyła się mnie zaprosić . – Tak, to prawda ale mój plan obejmował tylko czas do momentu gdy siostra odmówi i nie przyjdzie a nie wizytę, dlatego wszystko się posypało a właściwie nic się nie posypało bo niczego nie było .Nie było planu na :”tak”. Wzięła ze stołu kulkę czekolady w której była suszona śliwka a wszystko obsypane wiórkami kokosowymi. Wzięła w dłoń i bez najmniejszego skrępowania, włożyła do ust uśmiechając się przy tym tak pięknie ,że chciałam odpłynąć w ten uśmiech, nim się delektując odlecieć.-Pani Natalio. Proszę się obudzić. Ja nie jestem snem, wyobrażeniem. Ja jestem. Tu jestem.-Nasturcja ?...siostra Nasturcja ?... siostra skąd wie co ja miałam na myśli zapraszając?-  Jesteśmy kobietami. Wiemy takie rzeczy. Prawda ?- Podejrzewam. Byłam pewna w stu procentach ,że zaczerwieniłam się niczym burak obierany przez gosposie na  barszcz wielkanocny a może wigilijny… nie ważne. W końcu pojawił się jakiś punkt wspólny. Jesteśmy kobietami … rozmowa po tym potoczyła się już tak gładko jak tylko między ufającymi sobie bezgranicznie ludźmi potoczyć się może. Tematów mnóstwo. Obrazów wiele. Kolory, zapachy, smaki. Wychodząc podała mi rękę. Uśmiech, ręka, wspólne plany, które przecież mogą ale nie muszą się zrealizować. Wszystko poustawiane odpowiednio. Pocałowałam ją w wyciągniętą dłoń i ona zrobiła to samo. A miał być taki piękny romans a nie ..gdy znikała za zamykającą się furtką, powróciła nadzieja ,że jednak to wszystko inaczej się potoczy niźli jest pozornie zaplanowanym wszak, jak wspomniała-„ jesteśmy kobietami”.