Spotkałam ...

 ...kobietę, człowieka, która całe swoje życie, wszystko co miała , mogła mieć, wszystko oparła na wierze. Bardzo się bała, opowiadała mi spokojnym głosem dotykając mojej ręki, bardzo się bała bo miała do stracenia wszystko, tak myślała wcześniej , że wszystko.-To było jak umieranie, odchodzenie z jednego w drugi świat. Uświadamiałam sobie bardzo powoli ,że wszystko dotychczas muszę zostawić, uwierzyć w niesprawdzalne, nienamacalne, nierealne nawet i pozwolić sie tej wierze ponieść. - To było jak skok z jakiegoś wysokościowca z pewnością ,że nic z nas nie zostanie a nagle okazało się ,że mam ze sobą spadochron, że on się otworzył a potem zamienił w skrzydła i zaczęłam się unosić nad ziemią, latać. Wpierw z zamkniętymi oczyma ale po chwili ze strachem zaczęłam je otwierać i widzieć wszystko.-Uwierzyłam ,że nie spadnę, że polecę, że wszystko będzie dobrze . Owo wszystko okazało się być całkiem inną rzeczywistością niźli ta jaką znałam wcześniej bo przecież zyskałam coś czego nie maja ludzie , których spotykam. Ja mogłam latać, umiałam latać, potrafiłam latać i z dnia na dzień, z godziny na godzinę, przestawałam się bać ,że to wszystko jest snem i że nagle spadnę. Ja złapałam ją za rękę, przytuliłam do policzka.Spojrzałam w oczy. Były nieoczywiste bo uśmiechnięte a z tłem, bagażem, trudami zapisanymi pod radością. Niczego nie kłamały. Pisały ,że uśmiech nie wziął się z niczego a z trudu, strachu, przerażenia nawet. Długo siedziałyśmy razem by w końcu odejść do swoich światów.Ona odleciała , ja odeszłam. Zazdroszczę ?...nie nie zazdroszczę bo obie byłyśmy, jesteśmy stągwiami z których można nabrać i się napić. Każda z nas smakuje inaczej i karmi inaczej ale każda jest i stara się nie odmawiać nikomu w potrzebie. Nie zawsze wiemy co jest ową potrzebą ale to już całkiem inna historia.