...i ja jestem...

..jeśli sam Stwórca jest ze mną, to czy warto bym się martwiła, ze stworzenie mija mnie z daleka?  Stworzenie o Stwórcy świadczy ale nim nie jest więc nie wolno nam oczekiwać bóstwa w figurze. Możemy widzieć w stworzeniu Stwórcę ale nie wolno nam oddawać czci stworzeniu, Stwórcy tylko należnej. … wielkich słów użyłam siedząc na kamieniu przed domem , którego nie zbudowałam ale , który został mi ofiarowany. Wielkich słów użyłam ciemną nocą siedząc z głową odchyloną by widzieć świateł tysiące, tysiące światów, tysiące stworzeń, jak bardzo większych niźli ja i niźli wszystkie znane mi stworzenia. Ocieram się o wielkość, ocieram się o cudowność, ocieram się o wspaniałość. Ocieram się próbując jak najwięcej z nich wziąć i ocieram się z wiedzą, że nie stanę się , nie stanę się wielkością, wielkość w sobie zatracając wszelką. Na kamieniu się wydaję być wielka, bo mogę nań  stanąć i stać dumna i wspaniała i samotna pośród nocy mi bliskiej ale mogę i zgiąć kolano, złamać kręgosłup, złożyć dłonie i być wielką. To takie dziwne, że by stać się wielką, muszę się zatracić. By wygrać, muszę przegrać. By być bogatą, zaznać biedy. Dziwnym nazywam strach a strach mój przed głodem, przed zimnem, przed ciemnością bo z tym utożsamiam upadek a on jak bardzo często w nasyceniu, cieple wśród świateł się dokonuje ale i świętość wśród świateł, ciepła , i jedzenia dokonać się może. Wszak nie jedynie głodni ale  i nasyceni mogą ,trzymając się za rękę  z głodnymi ,przekraczać tę samą bramę. Jestem stworzeniem a więc i Stwórcą jestem dlatego nigdy nie jest niemożliwym bym ocierając się tylko , się stała.