Umiesz lepić pierogi ?. Boże ?

…mam ochotę na wódkę. Mocną .  Napijmy się . Będzie przyjemność przebywania we dwoje. –Pamiętam tą Twoją narzeczoną, zakonnicę, żonę… staram się o niej pamiętać codziennie. -Jak sobie radzi ? . Była taka młoda, taka śliczna . Taka… Jest z Tobą tak jak wtedy ? Jest szczęśliwa ? ...No tak…Ty wiesz ,że dzieje się coś na świecie. Coś dziwnego się dzieje. Nie jest tak samo jak zawsze, to dostrzegam, to mnie, nie martwi… cieszy mnie ,że nie martwię się co będzie bo to znaczy że jeśli nawet mój rozum pokazuje coś innego to jednak ja Ci ufam i ufam ,że mnie nie zostawisz bezradnej po środku płonącego lasu bez kładki na wolność. Przyjdzie mi odpracować tę kładkę ale martwić się pracą dla Sprawiedliwego… nie ma we mnie takiego nieporozumienia. Patrzyłam , słuchałam kilka razy o wydarzeniach, Ludziach w tych wydarzeniach ..z niesamowitego bezładu, bałaganu, niemożliwości, stawało się coś pięknego… no tak , jak Ojciec nie podtrzyma kija w rowerze gdy dziecko uczy się jeździć, jak nie podniesie, gdy upadnie, jak nie  pomoże odejść gdy już czas.. Jeżeli ze mną potrafisz napić się wódki, pozmawiać to dla wszystkich jest pewność chociaż tu na ziemi nazywają ją nadzieją. Wiesz, zrobiłam kilka pierogów, pomogłam znaczy je robić. Wiesz, to takie piękne lepić pierogi by ktoś, by z kimsje zjeść. To piękne jest. Umiesz lepić pierogi?- Boże ?