Sprofanowana koszula Karla.

…z każdym spotkaniem, pocałunek a potem, gdy już za późno, rozglądanie się czy nikt nie widział, nie zapamiętał, nie wyjawi obcym. Po kolejnym pocałunku, już nie będzie rozglądania się . Kolejny pocałunek to będzie zanurzenie się w tym cudownym spotkaniu bez reszty. Bez uświadamiania sobie konsekwencji, z nadzieją ,że ich nie będzie, z zapomnieniem ,że one mogą nam w czymś przeszkodzić. Pocałunek, wilgotny, zmysłowy a potem usta osuszane o oczekujące piersi, a nadziei, w tęsknocie, w pragnieniu. Jeszcze raz się spotkamy przypadkiem, przechodząc, jeszcze raz, jeszcze raz.  Jedwabna koszula kroju Karla, wbrew zaleceniom nie zapięta pod samą szyję a może zgodnie z wyrywającymi się na powierzchnie gestami zaproszenia . Kolor doskonale śnieżno biały a śnieg wieziony z daleka, bardzo daleka , gdzie nic go nie brudzi niczym zaprószony nie jest. Na piersiach coraz więcej wojennych oznaczeń krwistą czerwienią malowanych. Na ustach same usta w rozmazanych szminkach ciężko odnaleźć. Musimy dotrwać do końca czasu. Musimy dotrwać do końca czasu. Musimy dotrwać do końca czasu.- Kiedyś śniłaś mi się w tej koszuli i przechodząc jak dziś mnie prowokowałaś a może to ja ciebie prowokowałam a może obie jednomyślnie siebie wystawiałyśmy na pokuszenie , któremu oprzeć się żadna z nas nie miała ochoty. –Dopiję cie  dzisiaj do samego dna a potem zapomnę . Nie ma sensu pamiętać czegoś co już więcej się nie zdarzy.