Spowiedź.

..dawno temu z ojcem Pio spacerując, poprosiłam go by , zanim umrę, bym by pomógł mi się wyspowiadać. Pewnie w jakiś sposób, spowiadam się codziennie, codziennie wyrzucam sobie niegodziwości każdego dnia . Zakorzeniono we mnie ,że muszę przyjść, uklęknąć i zapłakać. Zakorzeniono ale gdyby tylko to , pewnie gałązka ta dawno by obumarła , wyschła, odpadła i nie wadziła wcale. Ta potrzeba jest , stała się integralną częścią mnie samej. Naturalnie, zwyczajnie, po prostu. Nie wiem czy to jego przyczynek, nie wiem czy to za jego sprawą ale dostałam zlecenie na konfesjonał. Ot potrzebny jest w pewnym kościele, pod chórem gdzie jest dla niego idealne miejsce. Z jednej strony, nic nadzwyczajnego bo mebel , element wystroju jak każdy inny ale przecież to nie tak. Pomyślałam ,że powinnam pierwsza przy nim uklęknąć i się wyspowiadać ale to takie banalne takie jakieś infantylne. Bez sensu , więc w czym rzecz… rzecz w spotkaniu z tym , banalnym wydawać by się mogło , elementem wystroju. Spotkaniu z tym że ktoś tam będzie mógł i się wyspowiada. Spotkaniu z tym ,że ktoś tam usłyszy , czego wcześniej nie słyszał. Spotkaniu …z myślami na ten konkretny , jedyny temat… rachunek sumienia. Tak sobie myślę, że to dobrze ,że nie oczekuję …a z ciekawością zrywam kolejne owoce z krzaków które mijam po drodze… jedne słodkie, inne cierpkie, inne bez smaku, który moje zmysły dostrzegają. Tak mi jakoś same płyną łzy… może nalewki… Panie Boże… wszak trochę kiepsko rozmazana kobieta wygląda…