Kloszard

 ... dostałam a ona zatytułowana " Rysunek". Przeglądnęłam .  "Łapcia musi pracować" a akademia może zdeprawować. Rysunki jak zdjęcia w tej książce i myśl po zamknięciu jej kart. Nie przypominam sobie żadnego nazwiska autora, który by zdjęcia rysował a pamiętam "nieudaczne rysowanie ".

 ... zaczęło mi się wydawać, gdy zaczęłam być pewna ,że żyję w czymś stałym, ja jestem i rzeczywistość obok mnie , niedaleko mnie, jest stała, okazało się ,że to nie jest prawda. Wiele rzeczy uległo zmianie z dnia na dzień. Gdy już zdołałam się przyzwyczaić do tego jak jest, gdy pogodziłam się z tym jak jest , przyszło zgromadzenie i poinformowało mnie ,że rokowania są na tyle dobre ,że przepiszą mnie ze stałego pobytu na odwiedziny od czasu do czasu, najpierw częściej a po chwili rzadziej aż do pełnego wyleczenia. Powinnam była się ucieszyć a ja się zmartwiłam bo kolejny raz moje życie zostaje wywrócone do góry nogami. Najbardziej przeraziła mnie myśl ,że ona, kobieta na wózku z cudownie pięknymi i fascynującymi mnie nogami , będzie poza zasięgiem mojego wzroku, będzie w rzeczywistości do której ja stracę jakikolwiek dostęp. Nie uśmiechniemy się do siebie i nie będziemy się mogły siebie uczyć,poznawać,odkrywać. Ja nie będę mogła i tego robiła i nie będę mogła żyć złudzeniem ,że on...

 ...a to nie był sen. Zdecydowanie to nie był sen bo ona mnie dostrzegła i ja ja dostrzegłam i uśmiechnęła się do mnie i kolejny już raz zapisywałam w pamięci czas i miejsce i obiecywałam sobie ,że stanę , poczekam, doczekam i dowiem się co będzie dalej bo coś dalej być musi . Klamrą musi się spiąć czas. W jednym czasie ,czerwona kanapa ze mną na sobie w dość niewizytowym stroju a ona bliżej jak gdyby i tym razem bawiąc się mną bo doskonale wiedząc ,że jej nogi mnie zniewalają, zachwycają, oplatają swą doskonałością i wyplątać się z więzów nie umiem a po chwili patrzę jej w oczy. Moje milczące. Jej milczące. Nie zadają pytania o tamtą bo o niej nie mają najmniejszego pojęcia. Ja zadaję sobie pytanie a właściwie nie pytanie. Zarzucam sobie niestałość. Senna z wczoraj gdy była i zapisała się w mojej pamięci. Ma imię,nazwisko, męża.Pewnie dom ale nie wiem czy dzieci ma również. Ta ze szpitalnego korytarza, fascynująca, ciekawiąca, nieznajoma całkiem a ciekawiona jak gdyby nie było nic...

    być naiwną.

 ...mi wydaje ,że nic się nie dzieje złego co ma wpływ na moja wartość na rynku kontaktów między ludzkich. Wydaje mi się ? może jestem nawet cenniejsza przez okoliczności. Jak myślisz ? Jak Pani myśli,tak jest mi bardziej po drodze. Proszę...   razgawor@interia.pl   ciekawość mnie zjada czasami i może czas pozwolić się jej uzewnętrznić. Dlaczego Pani odwiedza,czyta. Może pamięta.

  że śniłam. Dziś wiem to na sto procent ,że śniłam i wiem też co stało się później. Później, dłuższą chwilę po porannym zamieszaniu , gdy zrobiło się odrobinę ciszej, wyciągnęłam się z moimi urządzeniami na spacer. Nie trwał ów spacer zbyt wiele próba też się liczy , tak mówią ci od głowy, sprowadzeni by głową zmanipulować resztę ciała by było sprawniejsze i chętniejsze do działania. W końcu korytarza stoi kanapa. Duża ,czerwona, skórzana z prawdziwej skóry . Wygodna, bardzo wygodna. Na przeciwległym końcu korytarza pojawiła się ona ze swoimi urządzeniami, na wózku . Natychmiast nasze spojrzenia się spotkały , ona wydawała się nie być zainteresowana a ja przeciwnie. Wwiercałam się w nią i jej obraz coraz mocniej i mocniej by obrazu nie można było ode mnie odkleić, by nie można mnie było z niego umyć umykającą pamięcią.-Banał, pomyślałam. -Kiczowaty banał, ta scenka jaką produkuję .-Czy dlatego ,że coś nie ma odpowiednich kolorów, oświetlenia i dialogów, ma nie istnieć?

 ...wcale nie pierwszy to raz i pogubiłam się . Czy to był sen czy to była jawa? Ta rozmowa, to spotkanie ? Szukałam , przepatrywałam zapiski pamięci pomieszane z marzeniami, urojeniami. Mimo zakazów wyszłam na poszukiwanie. Poszukiwanie wyjaśnienia czy miało miejsce owo spotkanie i dialog i coś dziwnego czy śniłam to wszystko . Zaglądałam przez na pół otwarte drzwi i niestety potwierdzały się moje podejrzenia ,że wszystko to sobie wymyśliłam. Dialog , otwarty, bezpieczny chociaż pierwszy i kobietę z którą i dialog i spotkanie obrazów się zdarzyło. Komuś by o wszystkim opowiedzieć, komuś się zwierzyć, kogoś zapytać ale komu na tyle zaufać czy wydobyć z siebie wyznanie przed obcą osobą a co jeśli zadrwi, zakpi, wyśmieje. Zakopać się w sobie i w sobie szukać odpowiedzi a jednocześnie nie ustawać w poszukiwaniu na jawie. Mijały dni , poranki, wieczory , noce i odchodziła nadzieja, odchodziła wiara ,że to wszystko miało miejsce. Spotkanie miało miejsce.Powiedziano mi ,że niedługo będę ...

  ...ale czy przez fakt ,że tak bardzo do niej tęskniłam , zdarzy się jeszcze raz? ... Opamiętaj się kobieto i nie zrób czegoś głupiego , na tyle głupiego byś później żałowała. Wskocz do wody, rzeki która jej ma pod dostatkiem i poddaj się .

      ...i było cudownie a potem przyszło przebudzenie i uświadomienie " straconego czasu " ? Zwiedzałam, czytałam,słuchałam, uczyłam się nie pozostawiając po sobie niczego. Kompletnie niczego mi uświadomionego. Wzięłam kartkę, ołówek i zaczęłam przepisywać tę pustkę nagle poczułam błogi spokój bo w końcu coś dodawałam a nie tylko brałam a potem spotkałam dziewczynę na wózku siedzącą i wpatrzona w okno. Powiedziała :" szkoda ,że tu nie ma drzwi bo mam ochotę przejechać je i spaść ".-Nie wiem dlaczego to Pani powiedziałam ale coś we mnie mnie popchnęło do tego wyzwania, tylko do tego mnie popchnęło.-Wózek ma aż takie znaczenie ?.-Zniewala. - Nie mogę przestać o nim myśleć a tak bardzo bym chciała mieć choć jedna myśl poza nim.- Nie , bym chciała niemożliwego i zacząć chodzić i biegać i tańczyć ale możliwego przecież, nie myśleć ,że to mnie ogranicza, że mi przeszkadza, że tworzy mi niemożliwości, które przecież mogę pokonać  i mam mniej niemożliwego niźli wielu innyc...